Woningmarkt Urgenda

Er wordt verondersteld dat we staan voor de grote opgave van één miljoen nieuwe woningen in 10 jaar én betaalbaar wonen voor iedereen. Op de Provada zag ik afgelopen week initiatieven en hoopgevende plannen voor mooie, gezonde, duurzame en natuurinclusieve leefomgevingen, die een steentje bijdragen aan deze opgave. Maar is het genoeg?

Net is bekend geworden dat de vertraging van de realisatie van nieuwe woningen doorzet. Lokaal vallen projecten stil door capaciteitsgebrek, discussies over het beleid, een notoire bezwaarmaker of door het vooruitzicht van de verkiezingen. Landelijk beloofden meerdere politieke partijen tijdens de verkiezingen grote aantallen nieuwe woningen, maar in de praktijk is er nog geen coalitie.

Er wordt al decennia ingegrepen op de woningmarkt. Sinds 1997 zijn de hypotheekrenteaftrek-mogelijkheden beperkt en randvoorwaarden aangescherpt; geen tweede woning meer, aftrek maximaal 30 jaar, geen spaar- en beleggingshypotheken en een maximale aftrek (die tevens versneld is verlaagd). Zeker niet allemaal verkeerd, maar veel veranderingen en in de praktijk hebben we te maken met een oververhitte markt en prijzen die de pan uitrijzen.

Een recent voorstel van DNB betreft maatregelen om de eigen woning in de toekomst naar box 3 te verhuizen en de hypotheekrenteaftrek geheel af te schaffen. Kunnen we hiervan positieve effecten (op korte termijn) verwachten?

Begrijp me niet verkeerd. Verbinden en vertrouwen in en op partners zit bij ons zo ongeveer in het DNA; samenwerken, co-development, co-creatie en participatie en het is niet mijn intentie om te wijzen. Dat de overheid niet alles kan oplossen en dat niet altijd alles op rolletjes loopt, is ons ook niet vreemd. Sterker nog, dat is juist onze uitdaging.

Visie en praten over grote langjarige plannen en oplossingen is noodzakelijk. Maar we moeten (ook) NU acteren en met spoed alles uit de kast halen om meer woningen te realiseren en betaalbare woonruimte beschikbaar te maken. De urgentie is duidelijk, toch?

Bij woonprotesten protesteren mensen dat er onvoldoende wordt gebouwd. De noodkreten van onze geïnteresseerden bij participatiebijeenkomsten zijn persoonlijker. Hoog tijd om die menselijk emoties meer podium te geven, zodat de urgentie meer een gezicht krijgt, echt indruk maakt. Zou dat tot meer actie aanzetten?

Daarnaast doe ik graag een oproep om daadwerkelijk snelheid te maken en projecten te faciliteren, met focus op aantrekkelijke producten voor senioren die hen verleiden om te verhuizen. Alleen dan komt de verhuisketen op korte termijn maximaal op gang en komen betaalbare woningen vrij.

Of is dit te vrijblijvend? Is een verplichting om te ontwikkelen voor senioren een oplossing, bijvoorbeeld minimaal 30% bij ieder project?
Wat vind jij?

Yvonne van Mierlo is één van de gastcolumnisten voor Cobouw. Maandelijks schrijft ze een column:  "In mijn columns wil ik trends, ontwikkelingen en innovaties met mensen delen, die nu en in de toekomst waardevol zijn voor ons vak. Dat doe ik vanuit mijn eigen drive: het gelukkig maken van mensen door op een verrassende manier in hun (latente) woonbehoefte te voorzien. Daarbij spelen onder andere co-creatie, communities, welzijn, transformatie, verbeelding, verleiding en identiteit een rol."